γράφει η Εύα Μανωλαράκη 

 «Δεν ξέρω αν διαλέγει κανείς τους χώρους ή οι χώροι μας διαλέγουν. Είναι σαν τον έρωτα: ή διαλέγεις ή σε διαλέγουν». Είχε πεί κάποτε, ένας παλιός γνώριμος της πόλης. 

Ήταν ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος που δήλωνε ερωτευμένος με την πόλη αυτή, με την Φλώρινα, το τοπίο στην ομίχλη! Το μαρτυρούν και οι 7 ταινίες που διάλεξε την Φλώρινα για την ατμόσφαιρά της, τα κινηματογραφικά σοκάκια και το ακραίο της κλίμα.

Τα κτίρια της, επίσης ένας λόγος, που ενισχύει την κινηματογραφικότητα του αστικού της τοπίου και την καθιστά μοναδική στην Ελλάδα. Αποκαλύπτουν την φθορά απο τον χρόνο, υπενθυμίζοντας στον επισκέπτη άλλες εποχές -ίσως και άλλους τόπους-. Εδώ, είναι Βαλκάνια, στο τελευταίο “σκαλοπάτι” της Ελλάδας, ένα σταυροδρόμι πολιτισμών. 

Δε νομίζω να υπάρχει επισκέπτης της πόλης που να μην του άφησε το “στίγμα” της. Μια πόλη που.. μεταμφιέζεται μέσα σε διάστημα λίγων ωρών, όταν πέσει ο ήλιος και διαλέξει να φορέσει “τα καλά” της, λευκά πάντα.

Μα όταν φοράει τα λευκά της ξέρεις πως ήρθε η εποχή των “Φωτιών”. Ένα πανάρχαιο έθιμο που επαναλαμβάνεται με συνέπεια κάθε χρόνο στις 23 Δεκέμβρη.



Παιδιά, σε ρόλους που δεν τα έχεις συνηθίσει, υπό την καθοδήγηση και επίβλεψη των μεγάλων, προετοιμάζουν τις “Φωτιές”. Η ξυλεία είναι το πολυτιμότερο υλικό γι’αυτό και η αναζήτησή της περιλαμβάνει κάθε είδους δραστηριότητα. Η φύλαξή της την νύχτα, είναι το πάν γιατί παιδιά από τις “άλλες γειτονιές” καραδοκούν, περιμένοντας μια ευκαιρία να αποσπάσουν όση καύσιμη ύλη μπορούν. Στο κάτω-κάτω όλοι ξέρουν πως η πιο μεγάλη φωτιά την νύχτα εκείνη κερδίζει.


Κερδίζει σε ζεστασιά και σε επισκεψιμότητα ταυτόχρονα. Οι επισκέπτες έρχονται πιο κοντά, ίσως και αυτός να ήταν ο λόγος που ξεκίνησαν οι “Φωτιές”. Εδώ βλέπετε έχει “αληθινό” χειμώνα, με όλες τις δυσκολίες που συνεπάγονται, γι’αυτό και οι άνθρωποι πρέπει να μένουν ο ένας κοντά στον άλλον.

Photos: Γιάννης Δέδες